Amsterdam, Amsterdam,
zoals een Braziliaanse popgroep ooit eens zong
is inderdaad de meest Braziliaanse stad
van Nederland
zoals Nederland het meest
Braziliaanse voetbal speelt
van Europa
als het Nederlandse elftal tenminste goed speelt,
Amsterdam een stad met
ongekende prachtgrachten
waar ik altijd mijn hart
verloren aan heb.
Het is niet anders
die schitterende (ver)gezichten
die meer museumstad dan
Venetië
met fabelachtige, schilderachtige taferelen
die Rembrandt (wat een Amsterdammer ook) niet vast had kunnen leggen
zo snel wisselen ze alweer.
Dat eeuwige verbouwen ook,
die altijd maar weer opengebroken wegen
dat eeuwige Amsterdamse gekanker
oer van alles en nog wat en Ajax,
vooral over Ajax,
kan het Amsterdamser,
het Rembrandplein, en het Leidse-
en Amsterdam is Amsterdam niet meer
weemoed, het Vondelpark,
een rondvaartboot, een accordeon in de verte
of was het een draaiorgel?
Die schitterende Amsterdamse mensen,
ouwe Mokumnaren
en ach verder,
waar moet ik verder heen dan
Amsterdam? Stond de tijd maar even
stil, dan kon ik naar het concertgebouw en
genieten van
Maar de tijd raast voort.